Τρίτη 28 Απριλίου 2015

ΚΤΗΝΙΑΤΡΕΙΟ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ - ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΕΚΕ

Aποτελέσματα Αρχαιρεσιών ΕΚΕ 19.04.2015






19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΕΚΕ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ- ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ ΕΚΛΟΓΗΣ- ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ



  1. ΛΟΥΚΑΚΗ                       ΚΑΤΕΡΙΝΑ                       του             ΙΩΑΝΝΟΥ
  2. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ                 ΝΙΚΟΛΑΟΣ                    του             ΓΕΩΡΓΙΟΥ
  3. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ             ΗΛΙΑΣ                           του              ΓΕΩΡΓΙΟΥ
  4. ΧΑΝΔΡΑΣ                          ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ             του             ΜΑΡΚΟΥ
  5. ΛΙΝΟΥ                               ΜΑΡΙΑ                          του              ΑΝΔΡΕΑ
  6. ΦΛΑΡΑΚΟΣ                     ΜΙΧΑΗΛ                           του             ΛΕΩΝΙΔΑ
  7. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗΣ                 ΣΠΥΡΙΔΩΝ                      του             ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
  8. ΜΑΡΙΝΟΥ                        ΚΑΤΕΡΙΝΑ                       του             ΑΝΔΡΕΑ
  9. ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ                 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ                    του            ΜΙΧΑΗΛ






Όλα όσα θα πρέπει να ξέρει ο νέος ιδιοκτήτης γάτας






Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η προσωπικότητα και η ιδιοσυγκρασία τους ταιριάζει με τα σκυλιά, και κάποιοι άλλοι που ταιριάζουν καλύτερα με τις γάτες. Η εκπαιδευτικός Χρύσα Χατζηπαυλή μας εξηγεί τις βασικές διαφορές και μας δίνει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του πριν αποκτήσει την πρώτη του γάτα.Θεωρητικά, ο κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει ιδιοκτήτης γάτας, όμως κάποιοι άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι γιατί έχουν στο μυαλό τους τη συμπεριφορά του σκύλου, οπότε δεν δέχονται την προσωπικότητα και την ανεξαρτησία της γάτας. Θέλουν τη γάτα να υπακούει και να τους ακολουθεί, για παράδειγμα θέλουν να πηγαίνει μαζί τους σε βόλτα όταν η γάτα είναι κουρασμένη προτιμά να ξεκουραστεί… Αυτοί οι άνθρωποι είναι καλύτερο να αποκτήσουν έναν σκύλο και όχι μιά γάτα. Ίσως, αργότερα, αφού έοχυν την πρώτη τους επαφή με έναν σκύλο, να δεχτούν να πάρουν κοντά τους καί μιά γάτα, αλλά αυτό είναι σπάνιο. Οι άνθρωποι που θα ήθελαν απο την αρχή να έχουν κοντά τους μιά γάτα, είναι άνθρωποι πολυάσχολοι, που δεν έχουν πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο να αφιερώσουν στο ζώο τους, όμως θα βρουν την ώρα της ξεκούρασής τους και λίγο χρόνο για τη γάτα, είναι άνθρωποι που δέχονται την ανεξαρτησία της γάτας και που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν τα -λίγα- έξοδα που κοστίζει ένα μικρόσωμο ζώο (δεν κοστίζει και τόσο πολύ να συντηρείς μιά γάτα). Τα παιδιά αγαπούν πολύ τις γάτες, αν και οι μητέρες τους συχνά τα αποθαρρύνουν να τις πλησιάζουν, φοβούμενες ότι θα τους βγάλουν τα μάτια και θα τους γρατζουνίσουν. Όλα αυτά, βέβαια, είναι μύθος: η γάτα, για να κάνει επίθεση σε έναν άνθρωπο, και ιδιαίτερα σε έναν μικρό άνθρωπο, θα πρέπει να ενοχληθεί πάρα πολύ και να αισθανθεί ότι κινδυνεύει. Μόνο αν αισθανθεί ότι κινδυνεύει σοβαρά, θα κάνει μιά τέτοια επίθεση, διαφορετικά δεν θα το κάνει. Μικρές γρατζουνιές και μικρά δαγκώματα, ένα αιλουροειδές είναι φυσικό να κάνει πάνω στο παιχνίδι του, όμως δεν είναι λόγος αυτός να αποθαρρυνθούμε και να επιλέξουμε να μην έχουμε κοντά μας μιά γάτα.
Επίσης, η γάτα είναι καλός καθαριστής του σπιτιού μας, έστω κι αν μπορεί να αφήνει λίγες τρίχες στη γωνία, όμως καθαρίζει το σπίτι από μικρά έντομα, κατσαρίδες, δεν επιτρέπει να πλησιάσουν στο σπίτι σαύρες, σαρανταποδαρούσες, ποντίκια. Όσο τεμπέλα και αν είναι μιά γάτα σπιτιού, πάντοτε ερεθίζεται από την κίνηση αυτών των μικρών ζώων και εντόμων και πάντα κάνει την επίθεσή της. Τον θηρευτή που κρύβει μέσα της, δεν τον ξεχνάει ποτέ.
Η γάτα είναι ήσυχο ζώο και στα πρώτα χρόνια της ζωής της δεν χρειάζεται πάρα πολλά έξοδα και χρόνο. Σε σύγκριση με έναν σκύλο, θα λέγαμε ότι ο σκύλος χρειάζεται περισσότερο χρόνο για ττην εκπαίδευσή του όταν είναι μικρό κουτάβι, θέλει πιό συστηματική ιατρική φροντίδα και κινδυνεύει περισσότερο από εξωγενείς παράγοντες όπως είναι οι ασθένειες, οι παρασιτώσεις, τα δαγκώματα, τα χτυπήματα από αυτοκίνητο, πεσίματα κλπ. Η γάτα είναι πιό ευέλικτο ζώο, χτυπά λιγότερο, αυτοτραυματίζεται λιγότερο και στα πρώτα της χρόνια σχεδόν δεν κινδυνεύει καθόλου από ασθένειες. Εάν εμβολιαστεί προληπτικά και αποπαρασιτωθεί, μπορεί να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια, τουλάχιστον για μιά δεκαετία, χωρίς καθόλου περιπέτειες με την υγεία της.
Οι ράτσες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη συμπεριφορά της γάτας, στην ομορφιά και τη μακροζωία της, αλλά, φυσικά, και στο αρχικό κόστος για την απόκτησή της. Υπάρχουν γάτες που είναι ημίαιμες αλλά προέρχονται από κάποιες ράτσες και είναι εξίσου όμορφες και ήρεμες. Οι ράτσες βοηθούν πολύ σε γάτες που πρόκειται να ζήσουν μόνο μέσα σε σπίτι, γιατί οι καθαρόαιμες γάτες είναι συνήθως πιό ήμερες, πιό προσεγγίσιμες. Στο θέμα της καλής αντοχής, δηλαδή στην προσδοκώμενη μακροζωία, δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο η ράτσα όσο η καλή υγεία που μπορεί να είχε η γάτα στα πρώτα χρόνια της ζωής της, τα οποία καθορίζουν και τη συνέχεια.
Οι ράτσες χωρίζονται σε μακρύτριχες, μέσου μήκους τρίχας και κοντότριχες. Υπάχουν γάτες πολύ λεπτοκαμωμένες και όμορφες όπως είναι οι μπαλινέζες και οι σιαμέζες, υπάρχουν άλλες γάτες που είναι μεγαλύτερες και φαίνονται ακόμα πιό μεγάλες από τον όγκο που τους δίνει η τρίχα τους, όπως είναι οι περσικές γάτες και οι γάτες Αγκύρας, ή οι Μέην Κουν (Maine Coon), ιδιαίτερα μεγαλόσωμες γάτες αλλά πολύ ήσυχες και αξιαγάπητες. Έπειτα, υπάρχουν αρκετές κοντότριχες ράτσες, όπως είναι η ρωσική μπλε γάτα, η αιγυπτιακή, ή εγγλέζικες ποικιλίες. Όλες τους είναι πανέμορφες και αξιαγάπηπτες και εξαρτάται από εμάς πώς θα τις χειριστούμε. Πάντως, οι περσικές -όλες οι περσικές ποικιλίες- είναι τόσο ήμερες και τόσο όμορφες που έχουν μεγαλύτερη απήχηση και περισσότερες συμπάθειες στον κόσμο. Οι μπαλινέζες και οι σιαμέζες είναι συνήθως πιό ανεξάρτητες, οπότε έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι λίγο πιό δύσκολες στην προσέγγιση και να μας ρίξουν καμία μικρή γρατζουνιά ή δάγκωμα εάν δεν θέλουν να τις πλησιάσουμε. Και πάλι, όμως, τίποτα δεν είναι απόλυτο, και σε μεγάλο βαθμό αυτό εξαρτάται και από εμάς, από τον τρόπο προέγγισης και χειρισμού της γάτας.


http://pet-news.gr/%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%8C%CF%83%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CF%84/

Παγκόσμια Ημέρα, η 28η Απριλίου, για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία


Παγκόσμια Ημέρα, η 28η Απριλίου, για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία




Ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία» έχει καθιερωθεί η 28η Απριλίου, από το 2001, ενώ η Ελλάδα έχει ενταχθεί επισήμως από το 2005 στην ομάδα των 100 και πλέον χωρών, ανά τον κόσμο, που συμμετέχουν ενεργά στις εκδηλώσεις στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας(ΔΟΕ).
Σύμφωνα με τη ΔΟΕ «εθνική κουλτούρα ασφάλειας και υγείας είναι εκείνη κατά την οποία το δικαίωμα σε ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον είναι σεβαστό σε όλα τα επίπεδα, όπου οι κυβερνήσεις, οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στη διασφάλιση ενός ασφαλούς και υγιούς εργασιακού περιβάλλοντος, μέσω ενός συστήματος καθορισμένων δικαιωμάτων,ευθυνών και καθηκόντων και όπου η υψηλότερη προτεραιότητα δίνεται στην αρχή πρόληψης».
Ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία, Αντώνης Χριστοδούλου, σε δήλωση του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφέρθηκε στην ημέρα και στο μήνυμα που πρέπει να σταλεί προς όλους, ενώ παρουσίασε και κάποια στοιχεία που αφορούν τα ατυχήματα στον εργασιακό χώρο και τις πολλαπλές συνέπειες τους που σίγουρα γεννούν ανησυχία και προβληματισμό.
Συγκεκριμένα δήλωσε: «Η Παγκόσμια Ημέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία έχει καθιερωθεί από το 2001 με στόχο την επικέντρωση του διεθνούς ενδιαφέροντος στα θέματα πρόληψης ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών.Τα νούμερα μιλκάνε από μόνα τους. Συγκεκριμένα η μη πρόληψη κοστίζει κάθε χρόνο κατά μέσο όρο το 4% του ΑΕΠ παγκοσμίως ενώ στην Ελλάδα αυτό μεταφράζεται σε 6 δισ. ευρώ ετησίως. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά έχει να κάνει και με κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Από εργατικά ατυχήματα θρηνούμε σε ευρωπαικό επίπεδο το χρόνο σχεδόν 5000 ανθρώπινες ζωές και σχεδόν 160.000 επαγγελματικές ασθένειες κυρίως καρκίνους. Εμείς στη Διεύθυνση Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία στον φετινό εορτασμό, που έχει θέμα: "Δημιουργούμε όλοι μαζί κουλτούρα πρόληψης για ΑΥΕ", με μια σειρά από δράσεις θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι είναι μείζον να δημιουργηθεί μια νοοτροπία πρόληψης που αφορά όλους τόσο την πολιτεία όσο και τους εργοδότες και τους εργαζομένους».
Αμείλικτα όμως είναι συνολικά τα στοιχεία που δίνει η Eurostat, που αναφέρονται μέχρι το 2007.
-Το 2007 γιαν το οποίο είναι διαθέσιμα συγκριτικά σταστιστικά στοιχεία για την Ευρωπαική Ένωση των 27, 6.9 εκατομμύρια άνθρωποι υπέστησαν ένα ή περισσότερα ατυχήματα στους χώρους εργασίας.
-Κάθε 3,5 λεπτά σημειώνεται ένας θάνατος στην ΕΕ λόγω ατυχημάτων ή ασθένειας που σχετίζεται με τις συνθήκες του εργασιακού περιβάλλοντος.
-Το 25% των εργαζομένων έχουν δηλώσει ότι η εργασία τους έχει ως επί το πλείστον αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία τους.
-Μεταξύ του 1999 και του 2007 η ΕΕ βελτίωσε την ασφάλεια στους χώρους εργασίας καθώς τα θανατηφόρα ατυχήματα μειώθηκαν στην ΕΕ των 15 ενώ η ασφάλεια στο εργασιακό περιβάλλον βελτιώθηκε ακόμα πιο δραστικά όσον αφορά στα μη θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα,τα οποία κατέγραψαν δραματική μείωση.
- Παρά τα ενθαρρυντικά αυτά νέα, οι ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία και οι οποίες εκδηλώνονται ύστερα από μεγάλο χρονικό διάστημα σαφώς παρουσιάζουν ανοδική πορεία.
Το Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα της ανάδειξης των θεμάτων ασφάλειας και υγείας στην εργασία έχει προγραμματίσει μια σειρά από δράσεις με αφορμή την Ημέρα που θα συμβάλλουν κυρίως στην ευαισθητοποίηση για το ευρύ κοινό στο ζήτημα,αλλά και την ευρύτερη γνωστοποίηση της Ημέρας.
Οι δράσεις θα πραγματοποιηθούν με τη συνδρομή τον Μέσων Μαζικής Μεταφοράς με τη μετάδοση σχετικών spot και με μια έκθεση φωτογραφιών που παράγει ο Ευρωπαικός Οργανισμνός για την ΑΥΕ σε μορφή banners και διανομή ενημερωτικού υλικού στο σταθμό μετρό "Σύνταγμα" με την ευγενική χορηγία της "ΣΤΑΣΥ Α.Ε.".
Επίσης, η ενημέρωση θα φτάσει και στα σχολεία ενώ θα υπάρξει και μια σειρά άλλων δράσεων.
Το μήνυμα που στοχεύεται να σταλεί για τη σημερινή Ημέρα και αφορά φυσικά όλο το χρόνο στους χώρους εργασίας είναι ότι όλοι μαζί μπορούν να είναι αποτελεσματικοί αρκεί να υπάρχει θέληση και προσπάθεια.


Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

The Ethics of Animal Experimentation

"To cure disease and prevent death is to promote the fundamental conditions of social welfare."







Different moralists give different reasons as to why cruelty to animals is wrong. But about the fact of its immorality there is no question, and hence no need for argument. Whether the reason is some inherent right of the animal, or a reflex bad effect upon the character of the human being, or whatever it be, cruelty, the wanton and needless infliction of suffering upon any sentient creature, is unquestionably wrong. There is, however, no ethical justification for the assumption that experimentation upon animals, even when it involves some pain or entails, as is more common, death without pain,—since the animals are still under the influence of anæsthetics,—is a species of cruelty. Nor is there moral justification for the statement that the relations of scientific men to animals should be under any laws or restrictions save those general ones which regulate the behavior of all men so as to protect animals from cruelty. Neither of these propositions conveys, however, the full truth, for they are couched negatively, while the truth is positive. Stated positively, the moral principles relating to animal experimentation would read as follows:—

1. Scientific men are under definite obligation to experiment upon animals so far as that is the alternative to random and possibly harmful experimentation upon human beings, and so far as such experimentation is a means of saving human life and of increasing human vigor and efficiency.
2. The community at large is under definite obligations to see to it that physicians and scientific men are not needlessly hampered in carrying on the inquiries necessary for an adequate performance of their important social office of sustaining human life and vigor.
Let us consider these propositions separately.
I
When we speak of the moral right of competent persons to experiment upon animals in order to get the knowledge and the resources necessary to eliminate useless and harmful experimentation upon human beings and to take better care of their health, we understate the case. Such experimentation is more than a right; it is a duty. When men have devoted themselves to the promotion of human health and vigor, they are under an obligation, no less binding because tacit, to avail themselves of all the resources which will secure a more effective performance of their high office. This office is other than the mere lessening of the physical pain endured by human beings when ill. Important as this is, there is something much worse than physical pain, just as there are better things than physical pleasures.
The person who is ill not merely suffers pain but is rendered unfit to meet his ordinary social responsibilities; he is incapacitated for service to those about him, some of whom may be directly dependent upon him. Moreover, his removal from the sphere of social relations does not merely leave a blank where he was; it involves a wrench upon the sympathies and affections of others. The moral suffering thus caused is something that has no counterpart anywhere in the life of animals, whose joys and sufferings remain upon a physical plane. To cure disease, to prevent needless death, is thus a totally different matter, occupying an infinitely higher plane, from the mere palliation of physical pain. To cure disease and prevent death is to promote the fundamental conditions of social welfare; is to secure the conditions requisite to an effective performance of all social activities; is to preserve human affections from the frightful waste and drain occasioned by the needless suffering and death of others with whom one is bound up.
These things are so obvious that it almost seems necessary to apologize for mentioning them. But anyone who reads the literature or who hears the speeches directed against animal experimentation will recognize that the ethical basis of the agitation against it is due to ignoring these considerations. It is constantly assumed that the object of animal experimentation is a selfish willingness to inflict physical pain upon others simply to save physical pain to ourselves.
On the moral side, the whole question is argued as if it were merely a balancing of physical pain to human beings and to animals over against each other. If it were such a question, the majority would probably decide that the claims of human suffering take precedence over that of animals; but a minority would doubtless voice the opposite view, and the issue would be, so far, inconclusive. But this is not the question. Instead of being the question of animal physical pain against human physical pain, it is the question of a certain amount of physical suffering to animals—reduced in extent to a minimum by the precautions of anæsthesia, asepsis, and skill—against the bonds and relations which hold people together in society, against the conditions of social vigor and vitality, against the deepest of shocks and interferences to human love and service.



No one who has faced this issue can be in doubt as to where the moral right and wrong lie. To prefer the claims of the physical sensations of animals to the prevention of death and the cure of disease—probably the greatest sources of poverty, distress, and inefficiency, and certainly the greatest sources of moral suffering—does not rise even to the level of sentimentalism.
It is accordingly the duty of scientific men to use animal experimentation as an instrument in the promotion of social well-being; and it is the duty of the general public to protect these men from attacks that hamper their work. It is the duty of the general public to sustain them in their endeavors. For physicians and scientific men, though having their individual failings and fallibilities like the rest of us, are in this matter acting as ministers and ambassadors of the public good.
II
This brings us to the second point: What is the duty of the community regarding legislation that imposes special restrictions upon the persons engaged in scientific experimentation with animals? That it is the duty of the State to pass general laws against cruelty to animals is a fact recognized by well-nigh all civilized States. But opponents of animal experimentation are not content with such general legislation; they demand what is in effect, if not legally, class legislation, putting scientific men under peculiar surveillance and limitation. Men in slaughterhouses, truck drivers, hostlers, cattle and horse owners, farmers and stable keepers, may be taken care of by general legislation; but educated men, devoted to scientific research, and physicians, devoted to the relief of suffering humanity, need some special supervision and regulation!
Unprejudiced people naturally inquire after the right and the wrong of this matter. Hearing accusations of wantonly cruel deeds—actuated by no higher motive than passing curiosity—brought against workers in laboratories and teachers in classrooms, at first they may be moved to believe that additional special legislation is required. Further thought leads, however, to a further question: If these charges of cruelty are justified, why are not those guilty of it brought up for trial in accordance with the laws already provided against cruelty to animals? Consideration of the fact that the remedies and punishments already provided are not resorted to by those so vehement in their charges against scientific workers leads the unprejudiced inquirer to a further conclusion.
Agitation for new laws is not so much intended to prevent specific instances of cruelty to animals as to subject scientific inquiry to hampering restrictions. The moral issue changes to this question: What ought to be the moral attitude of the public toward the proposal to put scientific inquiry under restrictive conditions? No one who really asks himself this question—without mixing it up with the other question of cruelty to animals that is taken care of by already existing laws—can, I imagine, be in doubt as to its answer. Nevertheless, one consideration should be emphasized. Scientific inquiry has been the chief instrumentality in bringing man from barbarism to civilization, from darkness to light, while it has incurred, at every step, determined opposition from the powers of ignorance, misunderstanding, and jealousy.

It is not so long ago, as years are reckoned, that a scientist in a physical or chemical laboratory was popularly regarded as a magician engaged in unlawful pursuits, or as in impious converse with evil spirits, about whom all sorts of detrimental stories were circulated and believed. Those days have gone; generally speaking, the value of free scientific inquiry as an instrumentality of social progress and enlightenment is acknowledged. At the same time, it is possible, by making irrelevant emotional appeals and obscuring the real issues, to galvanize into life something of the old spirit of misunderstanding, envy, and dread of science. The point at issue in the subjection of animal experimenters to special supervision and legislation is thus deeper than at first sight appears. In principle it involves the revival of that animosity to discovery and to the application to life of the fruits of discovery which, upon the whole, has been the chief foe of human progress. It behooves every thoughtful individual to be constantly on the alert against every revival of this spirit, in whatever guise it presents itself.
III
It would be agreeable to close with these positive statements of general principles; but it is hardly possible to avoid saying a few words regarding the ethics of the way in which the campaign against animal experimentation is often waged. Exaggerated statements, repetitions of allegations of cruelty which have never been proved or even examined, use of sporadic cases of cruelty to animals in Europe a generation or two ago as if they were typical of the practice in the United States today, refusal to accept the testimony of reputable scientific men regarding either their own procedure or the benefits that have accrued to humanity and to the brute kingdom itself from animal experimentation, uncharitable judgment varying from vague insinuation to downright aspersion—these things certainly have an ethical aspect which must be taken into account by unbiased men and women desirous that right and justice shall prevail.
It is also a fair requirement that some kind of perspective and proportion shall be maintained in moral judgments. Doubtless more suffering is inflicted upon animals in a single day in a single abattoir in some one city of our country than in a year, or years, in all the scientific and medical laboratories of all the United States. Do they come into court with clean hands who complacently, without protest and without effort to remedy or to alleviate existing evils, daily satisfy their own physical appetites at the cost of the death of animals after suffering, in order then to turn around and cry out against a relatively insignificant number of deaths occurring, after skilled precautions against suffering, in the cause of advancement of knowledge for the sake of the relief of humanity? Surely, until it is finally decided that the taking of animal life for human food is wrong, there is something morally unsound in any agitation which questions the right to take animal life in the interests of the life and health of men, women, and children, especially when infinitely more precautions are used to avoid suffering in the later case than in the former.

http://www.theatlantic.com/magazine/archive/1926/09/the-ethics-of-animal-experimentation/305429/

Στα μάτια της γάτα σας είστε κι εσείς μια γάτα

Πώς σκέφτονται οι γάτες για τους ιδιοκτήτες τους


Στα μάτια της γάτα σας είστε κι εσείς μια γάτα




Η εξημέρωση της γάτας τοποθετείται χρονικά περίπου 9.500 χρόνια πριν. Από τότε τα τετράποδα αυτά πλάσματα ανέπτυξαν έναν πολύ ιδιαίτερο δεσμό με τους ανθρώπους.

Σήμερα, μόνο στις ΗΠΑ ο αριθμός των κατοικίδιων γατών ξεπερνά τα 80 εκατομμύρια, ενώ εκτιμάται ότι η αναλογία ανάμεσα σε αυτές και τους σκύλους σε όλον τον πλανήτη είναι τρεις γάτες για κάθε έναν σκύλο, γράφει η Christine Dell'Amore στο National Geographic.

Κι όμως οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη γνωρίζουν πολλά για τον τετράποδο και χαδιάρη φίλο τους, όπως για παράδειγμα τι μπορεί να σκέφτεται γι’ αυτούς.

Σύμφωνα με τον ειδικό στη συμπεριφορά των γατών John Bradshaw από το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, και συγγραφέα του βιβλίου «Cat Sense», οι γάτες δεν καταλαβαίνουν τον άνθρωπο όπως οι σκύλοι.

Στο πλαίσιο της έρευνάς του, ο ίδιος έχει παρατηρήσει πολλές ομάδες από γάτες προκειμένου να διαπιστώσει πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και πώς διαμορφώνουν την κοινωνική δομή τους.

Όπως για παράδειγμα, πώς συμπεριφέρονται οι γάτες του δρόμου, αλλά και όσες βρίσκονται σε καταφύγια ζώων, όπου πολλές από αυτές μοιράζονται κοινoύς χώρους. «Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς τις δυναμικές που αναπτύσσονται, όταν στην ομάδα μπαίνει ένα καινούριο μέλος» είπε χαρακτηριστικά. 

Επιπλέον, έχει μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο οι γάτες παίζουν με τα παιχνίδια τους και πώς συμπεριφέρονται σε διαφορετικές ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ακόμη, παρατηρεί τη σχέση που έχουν αναπτύξει με τους ιδιοκτήτες τους, ζητώντας από τους τελευταίους να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια, προκειμένου να διαπιστώσει, πώς εκείνοι αντιλαμβάνονται τη σχέση τους με το κατοικίδιό τους.

Από την πολύχρονη μελέτη του ο John Bradshaw κατέληξε σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα: ότι οι γάτες δεν καταλαβαίνουν τον άνθρωπο, όπως ένας σκύλος.

«Έχουν γίνει πολλές έρευνες γύρω από το πώς αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι με τα σκυλιά και έχει γίνει κατανοητό, ότι οι σκύλοι αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους ως κάτι διαφορετικό από τους ίδιους. Με το που θα αντικρίσουν έναν άνθρωπο, αλλάζει η συμπεριφορά τους. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο παίζει ένας σκύλος με τον άνθρωπο είναι τελείως διαφορετικός από όταν παίζει με έναν άλλο σκύλο» πρόσθεσε.

Ο Bradshaw υποστηρίζει ότι οι επιστήμονες δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη κάτι, που να υποδηλώνει ότι οι γάτες βάζουν τους ανθρώπους σε ένα «διαφορετικό κουτί», όταν αλληλεπιδρούν μαζί τους.

«Σίγουρα αντιλαμβάνονται ότι είμαστε μεγαλύτεροι από αυτές σε μέγεθος, όμως δε φαίνεται να έχουν προσαρμόσει την κοινωνική τους συμπεριφορά ανάλογα. Σηκώνουν την ουρά τους ψηλά, τρίβονται στα πόδια μας, κάθονται δίπλα μας και μας περιποιούνται… αυτό ακριβώς κάνουν μεταξύ τους» ανέφερε στη δημοσιογράφο του National Geographic.

Ο ίδιος επισημαίνει ακόμη, ότι το πιο συναρπαστικό στοιχείο που ανέκυψε από την έρευνά του ήταν, ότι πολλές κατοικίδιες γάτες μπορεί να νιώθουν πολύ μεγάλο στρες, χωρίς να το καταλαβαίνουν οι ιδιοκτήτες τους, κάτι που επηρεάζει την ποιότητα της ψυχικής και σωματικής τους υγείας.

«Οι γάτες πολλές φορές δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλά με άλλες γάτες, κάτι που οι άνθρωποι μπορεί να μην αντιλαμβάνονται, με αποτέλεσμα να στρεσάρονται. Πολλές γάτες εμφανίζουν εντελώς μυστηριωδώς δερματίτιδες ή κυστίτιδες, και γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, ότι αυτά τα ιατρικά προβλήματα επιδεινώνονται από το ψυχολογικό στρες που βιώνουν».

Ο Bradshaw πιστεύει ακόμη, αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, ότι οι γάτες μπορούν να εκπαιδευτούν.

«Αν η γάτα σας έχει αποκτήσει, για παράδειγμα, την κακή συνήθεια να ανεβαίνει στο τραπέζι της κουζίνας, υπάρχουν μερικοί τρόποι για να το αποτρέψετε.

Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε ένα παιχνίδι με ελατήριο, έτσι ώστε κάθε φορά που η γάτα θα πηδά επάνω σε κάτι, αυτό να αναπηδά στον αέρα. Στις γάτες δεν θα αρέσει αυτό και θα δείτε ότι θα κατεβαίνουν κάτω.

Μια άλλη –πιο ύπουλη- στρατηγική είναι να χρησιμοποιήσετε ένα παιδικό νεροπίστολο. Όμως φροντίστε η γάτα σας να μην καταλάβει ότι το κρατάτε. Οι γάτες δε συγχωρούν και μόλις συνειδητοποιήσουν ότι κάποιος τους προκαλεί άγχος ή τις πονά, αποτραβιούνται».

Τέλος, αυτό που σύμφωνα με τον ερευνητή πρέπει να αντιληφθούν οι άνθρωποι είναι, ότι οι γάτες είναι μεν κοινωνικά ζώα, όμως αυτό μέχρι ενός σημείου.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

25 Απριλίου 2015 - Παγκόσμια Ημέρα Κτηνιατρικής Επιστήμης

25 Απριλίου 2015 - Παγκόσμια Ημέρα Κτηνιατρικής Επιστήμης




Η Παγκόσμια Ημέρα Κτηνιατρικής Επιστήμης θεσμοθετήθηκε τo 2000 από την Παγκόσμια Οργάνωση Κτηνιατρικής  (World Veterinary Association – WVA) και “γιορτάζεται” το τελευταίο Σάββατο του Απριλίου κάθε έτους.
Παράλληλα, η WVA σε συνεργασία με την Παγκόσμια Οργάνωση για την Υγεία των Ζώων (ΟΙΕ) θέσπισαν να οργανώνεται και να δίδεται και ένα συμβολικό Κτηνιατρικό βραβείο στο οποίο καλούνται να συμμετέχουν μέσα από δράσεις-κινήσεις-εργασίες κτηνιατρικοί σύλλογοι και ενώσεις από όλο τον κόσμo.




Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

24 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Κατάργησης των Πειραμάτων στα ζώα




Η συγκεκριμένη ημέρα διοργανώνεται από την Animal Aid και φέρει την αιγίδα του ΟΗΕ. Αποτελεί ημέρα μνήμης για τα εκατομμύρια πειραματόζωα, που υποφέρουν και χάνονται κάθε χρόνο στο όνομα της επιστήμης και για το «καλό» της ανθρωπότητας.
Πειραματόζωα συνήθως γίνονται: τα κουνέλια, οι αρουραίοι, τα ποντίκια, τα γουρούνια, οι γάτες, οι σκύλοι και οι πίθηκοι. Συνήθως χρησιμοποιούνται σε επιστημονικά εργαστήρια προκειμένου να ελεγχθεί σε αυτά η τοξικότητα νέων φαρμάκων, η επίδραση των τοξικών και των χημικών ουσιών στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, η πρόκληση αλλεργιών, δερματικών προβλημάτων, καρκίνου κ.ά.
Τα πειραματόζωα χρησιμοποιούνται συνήθως για να γίνουν δοκιμές για κάθε νέο φάρμακο, καλλυντικό και χημική ή οπλική δοκιμή. Τα πειραματόζωα κατά την διαδικασία στην οποία υποβάλλονται αρχικά βασανίζονται και στη συνέχεια θανατώνονται εις «το όνομα της επιστήμης», ενώ υπάρχουν εναλλακτικές μέθοδοι για τον ίδιο σκοπό, οι οποίες δεν απαιτούν την αφαίρεση ζωής από κάποιον έμβιο οργανισμό.
Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι: 
– 13 εκατομμύρια ζώα βασανίζονται και σκοτώνονται κάθε χρόνο στα Ευρωπαϊκά εργαστήρια.
– πάνω από 25 εκατομμύρια σπονδυλωτά ζώα χρησιμοποιούνται σε πειράματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μετά την ολοκλήρωση των πειραμάτων, ουσιαστικά όλα τα ζώα, που έχουν επιζήσει της έρευνας, σκοτώνονται.
Μερικά παραδείγματα των τεστ που γίνονται σε ζώα είναι τα εξής:
Τεστ ευαισθησίας των ματιών
- Δερματολογικά τεστ
- Τεστ θανατηφόρας δόσης


Read more: http://www.neolaia.gr/2015/04/23/24-apriliou-pagkosmia-imera-katargisis-twn-peiramatwn-sta-zwa/#ixzz3YDL5pPgk

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Μήνυμα Απόστολου Μιχόπουλου για τα απότελέσματα των εκλογών της Ε.Κ.Ε. 19 Απριλίου 2015


Γλυφάδα, 20/4/2015


Ανοιχτή Επιστολή
Προς τα Απερχόμενα Μέλη
και τα Νεοεκλεχθέντα Μέλη του Δ.Σ. της Ε.Κ.Ε.


ΞEΚΙΝΩ εκφράζοντας τις ευχαριστίες μου σε όσους με ψήφισαν και πίστεψαν σε μένα και τις θέσεις μου. Υπόσχομαι σε αυτούς, αλλά και τιμώντας και όσους δεν με ψηφίσαν, ότι από  το μετερίζι που θα μου ορίσει η πλειοψηφία του Δ.Σ. θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για το καλύτερο, έναν αγώνα τίμιο, προσωπικό και υπεύθυνο.
Δεν αφήνω ασχολίαστο το γεγονός οτι το νέο Δ.Σ. εκλέχθηκε από το 17% των εγγεγραμμένων Κτηνιάτρων. Αυτό από μόνο του αποτελεί μια ήττα για τον κλάδο και ειλικρινά με λυπεί. Οφείλουμε να παλέψουμε για την ενεργό δράση ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των συναδέλφων μας, για γόνιμο διάλογο και ανταλλαγή απόψεων, γιατί μόνο έτσι θα οδηγηθούμε σε σύνθεση και όχι σε αποσύνθεση, ώστε χωρίς γλυκασμούς και ηχηρότητα να αναδιατάξουμε τις θέσεις μας από τα θεμέλιά μας.
Ο ανηφορικός δρόμος που ανοίγεται για όλους μαζί , η αγωνία καθώς και ο αγώνας  είναι μεγάλοι ηθικοί Παιδαγωγοί, γιατί θα καταδείξει για τον καθένα από μας τον εσώτατο πυρήνα μας, όπου βρίσκεται ο πιο γνήσιος εαυτός μας. Κι επειδή "είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε Ελεύθεροι"   έχουμε και την ευθύνη των πράξεών μας. Μια ευθύνη που δεν μπορεί και δεν πρέπει ποτέ σε ξένους να μετατοπίζεται  ώμους.
Ως προς τους ισχυρισμούς και οδηγίες περί ορθής χρήσης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, που - προς έκπληξή μου- αποτελούν ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ πρωτοτυπία, καθώς οι προτροπές περί αυτό - ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ κρίνονται άτοπες και παραπέμπουν σε άλλες εποχές.
Χρέος μας, ως επιστήμονες, είναι να είμαστε καθημερινά σύμμετροι όχι με την πλάνη και την υποκρισία, αλλά με την αλήθεια και την εντιμότητα. Η αλήθεια που γίνεται ευρέως γνωστή και την ενστερνίζονται όλοι, μας φυλάει από τη διολίσθηση στο Ηθικό Χάος. Αν ο μόνος μας σκοπός ήταν να προστατεύσουμε τα νιτερέσα μας κι όχι να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της Ιστορίας μας και να φέρουμε στο Φως τους "Όφεις" που είναι κλεισμένοι μέσα, θα έπρεπε να τα καλύπταμε όλα με μια ένοχη σιωπή.

Τα λόγια όλων μας οφείλουμε να είναι κρυστάλλινα και καθαρά, σαν τα μάτια μας, κι όχι να ξεπροβάλλουν (σαν τους χρησμούς της Πυθίας) μέσα από σκοτεινούς θαλάμους για λίγους και εκλεκτούς.

Παραδειγματικά αναφέρω την ιστοσελίδα της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρίας, η οποία με περίσσια γενναιότητα, τον Οκτώβρη του 2014, φιλοξενούσε (και ακόμα φιλοξενεί) επιστολή - κόλαφο του Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών κ. Σάββα Θ. Τουμανίδη, ο οποίος στηλίτευε την διεξαγωγή των εκλογών της Εταιρίας αυτής και καταδίκαζε την κατάπτωση της εκλογικής διαδικασίας.
Το κύρος και η αξιοπρέπειά μας διαφυλάσσονται όχι με κεκλεισμένων των θυρών ανταλλαγή απόψεων, αλλά με κινήσεις και θέσεις που αποδεικνύουν ότι δεν διαθέτουμε το μυαλό της νεροχελώνας... Αν τίποτε από αυτά δεν σας συγκινεί και δεν σας αγχώνει, αγαπητοί μου, τότε να μην αναρωτιέστε γιατί το επάγγελμα του Κτηνιάτρου εμφανίζει ισοηλεκτρική γραμμή στο μόνιτορ...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ DVM
ΝΕΟΕΚΛΕΧΘΕΙΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Ε.Κ.Ε 19/4/15


Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Πώς οι σκύλοι κλέβουν την καρδιά των ανθρώπων με τα μάτια τους;

 Είναι γεγονός πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Πώς, όμως, εξηγείται αυτό; Ιαπωνική επιστημονική έρευνα έρχεται για πρώτη φορά να εξηγήσει αυτή την ιδιόμορφη ιστορία αγάπης.


 
Ποιoς δε σκλαβώθηκε από τα μάτια κάποιου σκύλου κάποια στιγμή και ποιoς δεν ένοιωσε πως κάτι ανάλογο νοιώθει και ο «καλύτερος φίλος» του ανθρώπου; Τώρα, μια νέα ιαπωνική επιστημονική έρευνα έρχεται για πρώτη φορά να εξηγήσει αυτή την ιδιόμορφη ιστορία αγάπης που «παίζεται» με τα μάτια.

Όταν ο άνθρωπος και ο σκύλος κοιτάζονται στα μάτια, πυροδοτείται η αυξημένη παραγωγή της ορμόνης ωκυτοκίνης και στους δύο, πράγμα που δημιουργεί έναν βιοχημικής φύσης συναισθηματικό δεσμό μεταξύ τους. Κάπως έτσι τα κατοικίδια ζώα και ιδίως οι σκύλοι γρήγορα γίνονται αναπόσπαστο μέλος μιας ανθρώπινης οικογένειας, ψυχή τε και σώματι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον ζωολόγο Τακεφούμι Κικουσούι, καθηγητή κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Αζαμπού, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το ίδιο, το πρακτορείο Ρόιτερς και το "New Scientist", μελέτησαν στο εργαστήριο 30 ζεύγη ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) και σκύλων (από διάφορες ράτσες) και μέτρησαν τα επίπεδα της ωκυτοκίνης πριν και μετά την 30λεπτη επαφή μεταξύ τους.

Η ανάλυση των ούρων τόσο των ανθρώπων, όσο και των σκύλων, έδειξε ότι η ωκυτοκίνη τους ακολουθούσε παράλληλη πορεία. Όσο ανέβαινε στους ανθρώπους, τόσο αύξανε στους σκύλους - και το αντίστροφο. Και όσο μεγάλωνε η ωκυτοκίνη στα δύο είδη, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο χρόνος που οι σκύλοι (και ιδίως οι σκύλες) κοιτούσαν περισσότερο τα αφεντικά τους. Η ωκυτοκίνη αυξανόταν στους σκύλους κατά 130% περίπου, ενώ στα αφεντικά τους κατά 300%, όταν κοιτάζονταν για αρκετή ώρα στα μάτια.

Οι ερευνητές συμπέραναν ότι η δράση της ωκυτοκίνης -της ορμόνης της στοργής και της αγάπης- μπορεί να υπερβεί τα σύνορα των βιολογικών ειδών, τουλάχιστον μεταξύ ανθρώπων και σκύλων. Παρόμοια πειράματα με λύκους (από τους οποίους κάποτε προήλθαν οι σκύλοι) δεν έδειξαν ανάλογη επίδραση στην ωκυτοκίνη, ούτε των ανθρώπων ούτε των λύκων, παρόλο που οι τελευταίοι είχαν ανατραφεί από ανθρώπους ήδη από τη στιγμή της γέννησής τους.

Η ανακάλυψη μπορεί να εξηγήσει πώς ένα μέρος των λύκων εξημερώθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια και έγινε σύντροφος του ανθρώπου, με τη βοήθεια του αρχαίου βιολογικού μηχανισμού της ωκυτοκίνης. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι κάποια στιγμή μια ομάδα πιο φιλικών λύκων αλληλεπίδρασε με μια ομάδα ανθρώπων με τρόπο τέτοιο που υπήρξε μια αμοιβαία αύξηση της ωκυτοκίνης, κάτι που -μέσω ενός «ενάρετου κύκλου» ανατροφοδότησης- οδήγησε σε πιο στενό δεσμό μεταξύ τους κ.ο.κ.

Η ωκυτοκίνη, η οποία παράγεται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου και εκκρίνεται από τη υπόφυση, επιτελεί ποικίλους ρόλους στους ανθρώπους και σε άλλα θηλαστικά. Βοηθά στην έναρξη του τοκετού, στη δημιουργία δεσμού ανάμεσα στη μητέρα και στο βρέφος στη διάρκεια του θηλασμού, στη μείωση του στρες, στην αρμονική συνεργασία των μελών μιας ομάδας, στην ενίσχυση του αλτρουισμού, στη σεξουαλική διέγερση κ.α.

Άλλοι επιστήμονες εμφανίστηκαν πάντως πιο επιφυλακτικοί και δήλωσαν ότι περιμένουν τα ευρήματα της μελέτης να επιβεβαιωθούν από μια άλλη μεγαλύτερη έρευνα.


Πηγή: http://www.skai.gr/news/lifestyle/article/279654/pos-oi-skuloi-klevoun-tin-kardia-ton-anthropon-me-ta-matia-tous/#ixzz3Xm2ZbMBQ
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook